Συνεντεύξεις για το σεισμό του 1953

Μαθητές της Στ΄τάξης του σχολείου μας, στα πλαίσια του προγράμματος για την καλλιέργεια του εθελοντισμού και της αλληλεγγύης ¨Νοιάζομαι και δρω¨ και προσπαθώντας να κατανοήσουν όσο γίνεται περισσότερο το φαινόμενο του σεισμού μέσα από τις συνέπειές του αλλά και να σώσουν τις μνήμες των δικών τους ανθρώπων, πήραν συνέντευξη από συγγενείς τους που έζησαν τους σεισμούς του Αυγούστου του 1953.
Διαβάστε παρακάτω δύο από αυτές:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΟΥ 1953

Από την Ιουστίνη Καψάσκη
γιαγιά : Αγγελική Μάργαρη

Πόσων χρονών ήσουν το 1953;
Ήμουν 6 χρονών.
Πού ήσουν την ώρα του σεισμού;
Ήμουν μέσα στο σπίτι μου, στο Μαχαιράδο, με την μαμά μου.
Τι έκανες;
Η μαμά μου μαγείρευε και εγώ έπαιζα με τα παιχνίδια μου.
Πώς αντέδρασες;
Στην αρχή φοβήθηκα και μετά έτρεξα με την μητέρα μου στην αυλή του σπιτιού. Ο σεισμός ήταν τόσο μεγάλος που μας πέταγε κάτω.
Τι ζημιά έπαθε το σπίτι;
Το σπίτι γκρεμίστηκε ολοκληρωτικά. Ευτυχώς η μητέρα μου είχε προλάβει να σβήσει το γκαζάκι που μαγείρευε και αργότερα δεν δημιουργήθηκε φωτιά.
Πού εγκατασταθήκατε;
Το κράτος μοίρασε στην κάθε οικογένεια μία σκηνή. Την στήσαμε μακριά από τα ερείπια γιατί έκανε συνεχώς μετασεισμούς και μέναμε εκεί για αρκετούς μήνες, μέχρι να κατασκευάσουμε ξύλινες παράγκες.
Τι σε τρόμαξε περισσότερο;
Φοβήθηκα πολύ όταν είδα ότι ο σεισμός γκρέμισε το σπίτι μας και θυμάμαι πως με κρατούσε η μητέρα μου στην αγκαλιά της και κλαίγοντας την ρώτησα πού θα μένουμε τώρα.
Το είχατε καταλάβει;
Την προηγούμενη μέρα είχε γίνει ένας μικρότερος σεισμός, χωρίς μετασεισμούς και ανησυχούσαν οι γονείς μου μήπως γίνει μεγαλύτερος.
Ποια ήταν η αντίδραση των κατοίκων;
Όλοι οι κάτοικοι φοβηθήκαμε ,τα μικρά παιδιά έκλαιγαν και αγωνιούσαμε γιατί βλέπαμε την πόλη να καίγεται και οι σεισμοί δεν σταματούσαν.
Σε ποιο σχολείο πήγαινες και τι έγινε μετά;
Ήμουν μικρή και δεν πήγαινα σχολείο εκείνο το καλοκαίρι. Το Σεπτέμβρη το κράτος έφτιαξε ξυλότυπο σχολείο στο χωριό και πήγαινα εκεί.
Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για ολόκληρη την ημέρα;
Ο σεισμός ξέσπασε γύρω στις 11:00 το πρωί. Αμέσως μετά όλοι ψάχναμε τους συγγενείς μας να δούμε αν είναι καλά. Ανησυχούσαμε για το που θα μείνουμε την νύχτα και αφού μαζέψαμε ό,τι μπορούσαμε από τα συντρίμια του σπιτιού (κουβέρτες, ρούχα),τελικά το βράδυ μείναμε στα χωράφια. Πριν βραδιάσει αεροπλάνα του Ερυθρού Σταυρού πετούσαν σακιά γεμάτα τρόφιμα, ψωμί, κονσέρβες και ρούχα.
Ήταν μια μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ και ελπίζω να μην ξαναζήσω τέτοιες στιγμές.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΙΣΜΟ ΤΟΥ 1953

Από την Βασιλική Γιοματάρη
παππούς: Αρβανιτάκης Διονύσιος

Πόσων χρονών ήσουν όταν έγινε ο σεισμός;
Ήμουν 13 ετών.
Που ήσουν την ώρα του σεισμού και τι έκανες;
Όταν έγινε ο σεισμός ήμουν μέσα στο σπίτι και διάβαζα ένα κλασικό εικονογραφημένο.
Πώς αντέδρασες;
Ξαφνιάστηκα, τρόμαξα και βγήκα έξω τρέχοντας και έμεινα στην αυλή.
Τι ζημιά έπαθε το σπίτι;
Το σπίτι μας έπαθε μεγάλες ζημιές. Καταστράφηκε ο πρώτος όροφος.
Πού εγκατασταθήκατε;
Το πρώτο βράδυ μείναμε άυπνοι. Για μερικούς μήνες μείναμε σε μια σκηνή και στη συνέχεια εγκατασταθήκαμε σε ξύλινο σπίτι το οποίο φτιάξαμε μόνοι μας.
Τι σε τρόμαξε περισσότερο;
Περισσότερο με τρόμαξε το τρομερό κούνημα και η μεγάλη βουή.
Που ήταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας;
Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έλειπαν από το σπίτι. Οι γονείς μου δούλευαν και οι αδελφές μου έπαιζαν στην αυλή.
Περιμένατε ότι θα γίνει μεγάλος σεισμός;
Περιμέναμε ότι θα γίνει μεγάλος σεισμός, γιατί είχε κάνει προσεισμούς.
Ποια ήταν η αντίδραση των υπόλοιπων κατοίκων;
Οι υπόλοιποι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν και βγήκαν στις αυλές τους φωνάζοντας.
Σε ποιο σχολείο πήγαινες; Και τι έγινε με το σεισμό;
Πήγαινα στο σχολείο των Αμπελοκήπων. Το σχολείο με το σεισμό γκρεμίστηκε.
Μπορείς να μου πεις λίγα λόγια για όλη την ημέρα;
Η ημέρα εκείνη ήταν φοβερή. Όλος ο κόσμος ήταν τρομαγμένος και ο ένας κοιτούσε τον άλλο με απορία και προσπαθούσε να συνέλθει από τον φόβο.